«دیباچه»- احسان انصاری: سینمای ایران به چه میزان با واقعیت های جامعه همخوانی دارد؟ آیا سینما به عنوان یک هنرِ تأثیرگذار در راستای دغدغه های مردم حرکت می کند و یا اینکه سازندگان فیلم ها تنها به گیشه فکر می کنند؟ چرا تعداد فیلم های فاخر و تأثیرگذار در سینمای ایران کاهش پیدا کرده است؟ «دیباچه» برای پاسخ به این سوالات با مسعود تکاور کارگردان سینما گفت وگو کرده است. در کارنامه سینمایی تکاور ساخت فیلم هایی مانند کروکودیل و سریال هایی مانند رهایی دیده می شود.
« تکاور » در این زمینه معتقد است:هنرمند زمانی فیلم می سازد که حرفی برای گفتن وجود داشته باشد و حرفی برای گفتن به معنای نشان دادن درد و رنج مردم خواهد بود.در شرایط کنونی، سیاستمدارانه ترین حرف این است که من سیاسی نیستم.این در حالی است که من معتقدم یک هنرمند باید سیاسی باشد و جامعه و دردهای جامعه را بشناسد و تکلیفش مشخص باشد. هنرمند باید در مسیر بهینه سازی جامعه و کشور و خودش حرکت کند.جامعه ی ایران در مسیر تحول قرار گرفته و نمی توان این تحولات و افزایش آگاهی مردم را نادیده گرفت.به همین دلیل باید اتاق فکر قوی و جسورانه ای تشکیل بدهیم که نقاط ضعف در کجاست و چرا به این نقطه رسیده ایم؟.به جز این مسیر، اگر از هر مسیر دیگری حرکت کنیم هیچ اتفاقی رخ نخواهد داد و شرایط نه تنها بهتر نمی شود،بلکه بدتر نیز می شود.
وی ادامه داد: یکی از راه های برون رفت از شرایط اقتصادی که ما به سمت منجلابِ فقر کشیده می شویم، صنعت سینماست. این در حالی است که دولتمردان ما صنعت سینما را جدی نگرفته اند.سینمای ایران از یک طرف در انحصار برخی قرار گرفته که فیلم هایی متناسب با فضای جشنواره های خارجی بسازند و برای خود شهرت و جایگاه به دست بیاورند و از طرف دیگردر انحصار گروه های دولتی و حکومتی قرار گرفته که براساس ایدئولوژی و گفتمان انقلابی که دنبال می کنند به سینما نگاه می کنند. در چنین شرایطی کسی به ظرفیت های صنعت سینمای کشور از جنبه های مختلف توجه نمی کند.
کارگردان فیلم کروکودیل تصریح کرد:اگر امروز ما به صنعت سینما در کره جنوبی، هند و مالزی نگاه کنیم متوجه می شویم که این کشورها به این نتیجه رسیده اند که باید از صنعت سینما پول در بیاورند و در شرایط کنونی نیز همین کار را می کنند.هنرمندان باید مدعی باشند که می توانند برای کشور تولید ثروت کنند.من معتقدم فراتر از جشنواره ها و شوهای پوشالی و توخالی که در کشور برگزار می شود، باید به فکر صنعت سینما بود.ما باید به سمتی حرکت کنیم که از صنعت سینما در راستای شکوفایی اقتصادی کشور استفاده کنیم.این اتفاقی است که در بسیاری از کشورها رخ داده است.
وی تصریح کرد:ما باید تلاش کنیم با هم صادق باشیم.یک بیمار تا زمانی که به دکتر نگوید کجایش درد می کند، مداوا نمی شود و خوب نمی شود. من فکر می کنم مسائل جناحی و جریانی وارد سینمای ایران شده است و همه چیز روی خصومت ها و دوستی های پوشالی و غیرواقعی بنا شده است.هنگامی که سینمای پلیسی با برخی آثار احیا می گردد و باعث اقتدار نیروی انتظامی می شود، اما پس از مدتی سازندگان چنین آثاری کنار گذاشته می شوند باید این سوال را پرسید این افرادی که امروز پشت میز نشسته اند چه کسانی هستند و چه نوع دیدگاهی دارند؟
تکاور خاطرنشان کرد: شرایط به شکلی است که هیچ سرمایه داری حاضر نیست برای ساخت فیلم سرمایه گذاری کند. همه سرمایه ها در اختیار سازمان اوج است و مدیران اوج تشخیص می دهند چه کسی فیلم بسازد و چه کسی نسازد.امروز کدام سرمایه گذاری بخش خصوصی در بخش فرهنگی و سینما سرمایه گذاری می کند؟اگر سرمایه و آزادی عمل وجود داشت هر کارگردانی دوست داشت کار کند و فیلم بسازد.این در حالی است که در شرایط کنونی هیچ کدام از این دو وجود ندارد و به همین دلیل علاقه ای به کار کردن نیز وجود ندارد.
